چند وقتی بود که از بیخوابی های طولانی و از اینکه تمام روز باید از تو مراقبت کنم خسته شده بودم.
یک روز سرد زمستونی که صبح زود داشتم میرفتم سر کار (هوا حدودا -30 بود)
همسایمون رو دیدم که دو تا پسرهای کوچولوشو سوار ماشین میکنه ببره بذاره مهد.
یه لحظه از خودم شرمنده شدم.
بیشتر حیوونها بچه هاشونو از وقت تولد تا وقتی بتونن برای خودشون سر پناه پیدا کنن پیش خودشون نگه می دارن و با عشق ازشون مراقبت می کنن.
ولی ما ادما
همینکه بچه مون به دنیا می آد ... همه می گن بغلش نکن بغلی می شه و ... .
یه کم از حیوونا یاد بگیرم بد نیست.
ندایی منو به طرفت می خوند.
هی دل دل کردم.
دستام می لرزید.
یه عالمه از کارام مونده بود.
بالاخره اومدم و این دو خط رو نوشتم.